ارتباط بین بیان microRNA129-2 با سرطان دهانه رحم در بیماران آلوده به HPV

  چکیده       زمینه و هدف : سرطان دهانه رحم چهارمین سرطان شایع می‌باشد که اولین عامل مرگ و میر در بین زنان دنیا و رتبه هفتم ­از کل سرطان‌ها را به خود اختصاص داده است. یکی از عوامل خطر در ایجاد سرطان دهانه رحم، آلودگی به ویروس پاپیلومای انسانی می‌باشد. از طرفی microRNAs به عنوان یک مارکرهای جدید برای تشخیص سرطان دهانه رحم پیشنهاد شده‌اند. از این میان، microRNA129-2 یک متوقف کننده تکثیر سلولی و مهار کننده تهاجم سلولی به شمار می‌رود. هدف از این مطالعه، بررسی میزان بیان microRNA129-2 در زنان مبتلا به سرطان دهانه رحم آلوده به پاپیلوما ویروس و مقایسه آن با بیماران فاقد آلودگی با عفونت پاپیلوما ویروس و افراد سالم بود.   روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، تعداد 20 نمونه بافت پارافینه از زنان مبتلا به سرطان دهانه رحم آلوده به ویـروس پاپیـلوما، 20 نمونه بافت پارافینه از زنان مبتلا به سرطان دهانه رحم بدون عفونت ویروس پاپیلوما و 20 نمونه پاپ اسمیر نرمال از بیمارستان میرزاکوچک خان جنگلی در شهر تهران در سال 1394 جمع­­آوری شد. پس از پارافین زدایی، استخراج RNA صورت گرفت و بیان miR129-2 با روش  Real Time PCR در بین گروه‌ها بررسی شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار Grafpad prism6 تجزیه و تحلیل شدند.     یافته ها: نتایج نشان داد که کاهش معنی‌داری بین بیان microRNA129-2 در بیماران آلوده نسبت به گروه کنترل مشاهده شد(0004/0=p). هم‌چنین میزان بیان miR129-2 در بافت‌های سرطانی آلوده به عفونت پاپیلوما ویروس نسبت به بافت‌های سرطانی فاقد آلودگی کاهش نشان داد(0001/0=p). اگرچه این کاهش بیان بین بیماران بدون آلودگی با پاپیلوما ویروس و گروه کنترل مشاهده گردید، ولی از لحاظ آماری معنی‌دار نبوده است(083/0=p). ارتباط معنی­داری بین کاهش بیان miR129-2 با سن بیماران(903/0=p) و درجه بیماری مشاهده نشد(392/0=p).   نتیجه‌گیری: با توجه به کاهش میزان بیان miR129-2 در نمونه‌های سرطانی، بررسی میزان بیان miR129-2 می­تواند به عنوان یک عامل تشخیصی ارزشمند اولیه مطرح گردد و در تعیین پیش­آگهی سرطان دهانه رحم نقش مهمی‌ ایفاء کند.